نگاهی هم به خود بکنیم

شاید برای نگاه به دیگران و غفلت از خویش خلق شده ایم. در زندگی کمتر اتفاق می افتد و یا شاید هیچ اتفاق نمی افتد انتقادی و نگاه انتقادی به رفتار ها و زندگی خود داشته باشیم. همیشه دیگران را می بینیم. رفتارهای دیگران را زیر نظر داریم و از دیگران به راحتی انتقاد می کنیم. دیگران را نسبت به رفتار هایی که انجام می دهند متهم می کنیم و چه اینکه به راحتی محکوم می کنیم دیگران را و یا هم فحش می دهیم. 

قدر مسلم این است که در دنیای مدرن فردی که رفتار عاری از انتقاد داشته باشد وجود ندارد. و کسانی که رفتار های دیگران را می بینند و از خود را نمی بینند و دیگران را متهم و محکوم می کنند اما خود کاری نمی کنند، و حتی به رفتار هایی که دارند نگاهی نمی کنند دچار غفلت جدی شده اند و شبیه به مریض. 

بهتر است وقتی از دیگران انتقاد می کنیم لا اقل این قدر در نظر داشته باشیم که احتمال دارد به همان اندازه انتقاد ها شامل حال معظم خودمان نیز باشد. بد نیست این سوال را از خود هم بپرسیم که واقعاً رفتار ما چه قدر سالم و درست است؟ آیا دیگران همان گونه می اندیشند که ما؟ آیا دیگران همان انتقاد ها را نسبت به ما ندارند؟