کاغذ نوشته های بیهوده مان!

در بیشتر گفتمان ها (گفتمان های مدنی) وقتی از حدود قطعنامه (آنچه معمولاً نوشتن آن در افغانستان رسم شده است) صحبت می شود، غالب اشتراک کنندگان ابراز خستگی می کنند از اینکه زیاد قطعنامه نوشته ایم، زیاد کار کرده ایم، زیاد حرف زده ایم ولی نتیجه نگرفته ایم.
به نظرم همۀ این خستگی ها و دلسردی ها ناشی از این نیست که ما زیاد کار کرده ایم ونتیحه ای نداشته است، بلکه ناشی از این است که ما زیاد کار کرده ایم، اما، کار نتیجه بخش نکرده ایم. زیاد کاغذ نوشته ایم ولی کاغذ مفیدی ننوشته ایم. زیاد حرف زده ایم ولی حرف مهم و مفیدی نزده ایم. زیاد ادعا کرده ایم، اما ادعای سنجیده ای نکرده ایم. در یک جمله زیاد کار کرده ایم ولی زیاد بیهوده کار کرده ایم.
به جای اینکه احساس خستگی کنیم، باید این سوال را از خود بپرسیم که چگونه می توانیم، کارها، نوشته ها و حرفها مانرا و اعلامیه ها و قطعنامه ها مفید باشد؟