یادوار‌ه‌ها
زندگی: اشکی که خشک می شود، لبخندی که محو می شود، یادی که می ماند.
یادوار‌ه‌ها
زندگی: اشکی که خشک می شود، لبخندی که محو می شود، یادی که می ماند.
دلم برای نگفته های مؤجه تنگ می شود!
در شرایط کنونی ممکن است هرکدام ما باوری داشته باشیم. به یک ارزشی معتقد باشیم و یا هم به هیچ چیزی معتقد نباشیم. اگر به چیزی هم معتقد نباشیم بازهم این قدر باورمند هستیم که چیزی وجود ندارد تا ما به آن عقیده داشته باشیم.
وقتی ما به چیزی معتقد هستیم، قدر مسلم این است که بر اساس آن برای خود مرزهایی ترسیم می کنیم و در حیطۀ ان مرزها زندگی می کنیم. باز این امکان وجود دارد که این مرزها نیز بدون مرز بودن باشد.
ولی وقتی ما برای خود مرزهایی را داریم، و دیگران هم مرزهایی در زندگی خود دارند، ممکن است در جای جایی دچار گرفتاری، مجادله و تصادم شویم. محدودیت و سلامتی باورهای ما در این درگیری ها و مجادلات است که می تواند تبارز پیدا کند.
چه قدر ما در کنار دیگران باورهای مؤجهی داریم که بتوانیم دیگران را بر اساس توجیهاتی که داریم، بقبولانیم ما درست تر فکر می کنیم و باورهامان درست است و مرزهایی که ترسیم کرده ایم بهتر است و در واقع بهتر می تواند نیازهای ما را تامین کند؟ چه قدر باز برای ما این امکان وجود دارد که وقتی دیگران مؤجه تر اند بتوانیم آنها را بپذیریم؟
این روزها در خیلی جاها به استدلالهایی بر می خوریم که معلوم نیست پای آنها به کجا بند است و یا اصلاً به باور هایی بر می خوریم و به کسانی که اصلاً توجیه ندارند. انها معتقد اند درست می گویند و اینگونه توجیه می کنند که چون من می گویم درست است پس درست است و چون چیزهایی را دیگران می گویند غلط است به این خاطر که دیگران می گویند.
در چنین فضایی دلم برای نگفته های مؤجه تنگ می شود. نگفته هایی که زیر آوار باورهای و برداشت های سطحی و نسنجیده می مانند و کسانی به این دلیل به آنها نمی پردازند که، خود شان انها را بر نمی تابند.
این روز ها یک باور مستدل و مؤجه چقدر کم شده است و چقدر کمیاب! با چراغ بگردیم دور شهر باورهای بی شمار نمی توانیم یکی مؤجه را پیدا کنیم. جقدر احساس غریبی به ادم دست می دهد؟
وقتی ما به چیزی معتقد هستیم، قدر مسلم این است که بر اساس آن برای خود مرزهایی ترسیم می کنیم و در حیطۀ ان مرزها زندگی می کنیم. باز این امکان وجود دارد که این مرزها نیز بدون مرز بودن باشد.
ولی وقتی ما برای خود مرزهایی را داریم، و دیگران هم مرزهایی در زندگی خود دارند، ممکن است در جای جایی دچار گرفتاری، مجادله و تصادم شویم. محدودیت و سلامتی باورهای ما در این درگیری ها و مجادلات است که می تواند تبارز پیدا کند.
چه قدر ما در کنار دیگران باورهای مؤجهی داریم که بتوانیم دیگران را بر اساس توجیهاتی که داریم، بقبولانیم ما درست تر فکر می کنیم و باورهامان درست است و مرزهایی که ترسیم کرده ایم بهتر است و در واقع بهتر می تواند نیازهای ما را تامین کند؟ چه قدر باز برای ما این امکان وجود دارد که وقتی دیگران مؤجه تر اند بتوانیم آنها را بپذیریم؟
این روزها در خیلی جاها به استدلالهایی بر می خوریم که معلوم نیست پای آنها به کجا بند است و یا اصلاً به باور هایی بر می خوریم و به کسانی که اصلاً توجیه ندارند. انها معتقد اند درست می گویند و اینگونه توجیه می کنند که چون من می گویم درست است پس درست است و چون چیزهایی را دیگران می گویند غلط است به این خاطر که دیگران می گویند.
در چنین فضایی دلم برای نگفته های مؤجه تنگ می شود. نگفته هایی که زیر آوار باورهای و برداشت های سطحی و نسنجیده می مانند و کسانی به این دلیل به آنها نمی پردازند که، خود شان انها را بر نمی تابند.
این روز ها یک باور مستدل و مؤجه چقدر کم شده است و چقدر کمیاب! با چراغ بگردیم دور شهر باورهای بی شمار نمی توانیم یکی مؤجه را پیدا کنیم. جقدر احساس غریبی به ادم دست می دهد؟
گاندی می گوید: در صورتی که یک عمل اشتباه خودت داشته باشی هرگز حق نداری بر دیگران انتقاد کنی
و در یک متن انگلیسی self confidence خواندم. اولین ویژگی های یک انسان دارای اعتماد به نفس را نوشته است که عمل می کند به آنچه فکر می کند درست است، هرگز پروای آن را ندارد که دیگران ممکن اورا تمسخر کند.
من فکر می کنم ما در دنیای بی باوری سیر می کنیم اگر به چیزی هم باور داریم از آن خود مانیست به گونه ای برما افتاده است.
می گویم یا هستیم یا نیستیم. اگر هستیم فکر می کنیم و اگر فکر نمی کنیم یعنی نیستیم و اگر فکر می کنیم و هستیم یعنی به چیزهایی حتماً باور داریم و اگر باور نداریم یعنی فکری نکرده ایم. اگر فکر کنیم باور داریم به چیزایی و برای ان عمل می کنیم. اگر عمل نمی کنیم یعنی باوری نداریم.